12 ) Η απέχθεια προς τον όρκο, ιδιαίτερα με επίκληση ανώτερης δύναμης, δεν είναι χαρακτηριστικό του αθεϊσμού, ή δεν θα έπρεπε να είναι. Στο κάτω-κάτω θα μπορούσαμε να υποθέσουμε ότι για τους αθεϊστές θα ήταν κάτι το ανώδυνο, έστω και για ηθικούς λόγους, από την στιγμή, που θα ορκίζονταν σε κάτι για αυτούς ανύπαρκτους. Αντιθέτως, πρέπει να είναι οι θεϊστές, ιδίως οι Χριστιανοί, που θα έπρεπε πρωτίστως να επιζητούν την κατάργηση του θρησκευτικού όρκου (ενδεχομένως να έπρεπε να αναφερθώ και στους Εβραίους, διότι είναι στον Δεκάλογο, όπου συναντάται η εντολή να μην λαμβάνεται το όνομα του Θεού επί ματαίω, αλλά δεν γνωρίζω την συμπεριφορά των ακολούθων του θρησκεύματος αυτού ως προς την επίκληση του Θείου, του όρκου κλπ)
13 ) Αντιστοίχως και το ζήτημα χωρισμού Εκκλησίας Κράτους. Νομίζω ότι πρώτοι οι ΧΟ θα έπρεπε να τον αιτούνται. Στο κάτω κάτω η συνδεδεμένη Εκκλησία είναι υποταγμένη στο Κράτος Εκκλησία.
14 ) Οι αθεϊστές ειρωνεύονται τους θεϊστές για την πίστη τους στην υπερφυσική αφή του Αγίου Φωτός, ή στο γιατί συσσωρευόνται στις Εκκλησίες για να τιμήσουν ένα κομμάτι υφάσματος, που θεωρείται ότι υπήρχε στον χιτώνα του Ιησού, έναν πάγκο στον οποίον κάθισε κλπ. Ας δεχθούμε ότι όντως το Άγιο Φως ανάβει υπερφυσικά, ότι το ύφασμα είναι από τον χιτώνα Του κλπ. Το ζήτημα, όμως, αγαπητοί θεούσοι είναι ότι χάνετε την ουσία: η αλήθεια της πίστης και αυτό, που είναι παραδεκτό είναι η Ανάσταση του Ιησού Χριστού και όχι το δεός σε κάτι, που αντιβαίνει στον φυσικό νόμο, που εξάλλου θεωρείται ότι τους έθεσε ο Θεός, ούτε η φετιχιστική λατρεία σε αντικείμενα. Στο κάτω κάτω είναι η φύση, που δείχνει το έργο του Θεού και για αυτό το έργο -μεταξύ άλλων- Τον πιστεύουμε, όσοι πιστεύουμε. Εάν είναι η πίστη μας να ενταθεί επειδή τα δέντρα θαυματουργώς περπάτησαν, ή ακόμα και επειδή κάποιες εικόνες δάκρυσαν (αλήθεια, γιατί δεν υπάρχει σημείο χαμογελαστών εικόνων; ), τότε μάλλον είμαστε ολιγόπιστοι.
Σκέψεις ενός ντροπαλού-Μπλο(γ)κ σκεψογραφίας 
πάντα σου λεπτολόγος και εφυής στις παρατηρήσεις των ανθρώπινων…
και αφού διάβασα και τα προηγούμενα τρια προς επίρρωση των λεγομένων σου και με μεγάλη χαρά γι’ αυτές τις παρατηρήσεις σου παραθέτω ένα απόσπασμα από τη Γκέμμα του Λιαντίνη. Ο οποίος σημειωτέον κουβαλούσε τις μύριες αντιφάσεις, κατά την φτωχή γνώμη μου, αλλά το συγκεκριμένο απόσπασμα από το πρώτο κεφάλαιο του βιβλίου αυτού νομίζω είναι ό,τι νηφαλιότερο έχω διαβάσει. Συγγνώμη μόνο που θα είναι τεράστιο. Κλείνω να το παραθέσω σε ξέχωρο σχόλιο
Ποιος τολμάει να ειπεί πιστεύω στο θεό; Ποιος τολμάει να ειπεί δεν πιστεύω στο θεό;
Έτσι αποκρίθηκε ο Φάουστ στην ερώτηση της Μαργαρίτας.
Η θέση αυτή ανθρώπινα συνιστά τη μόνη δυνατή απόκριση που μπορεί να δοθεί στο ερώτημα. Είναι η απόκριση, σύμφωνα με τη Λογική επιστήμη, που καταργώντας την αρχή της αντίφασης δέχεται το τρίτο, καθώς αλληλο-αναιρεί το πρώτο και το δεύτερο. Όπως έδειξε και στη Φυσική εντελώς πρόσφατα η αρχή της Απροσδιοριστίας. Στο tertium non datur ο Φάουστ θα απαντήσει: tertium datur, τρίτον χωρεί. Κάπου ανάμεσα Τρίτη και Τετάρτη πρέπει να παράπεσε η αληθινή σου μέρα, που είπε ο Ελύτης προτού γεράσει. Και τα χάσει.
Εάν είμαι άνθρωπος, κατά την έννοια ότι έχω συνείδηση των ορίων μου και επίγνωση του πόσο βαθύ είναι το πρόβλημα του όντος, δεν είναι δυνατό να δώσω άλλη απόκριση στην ερώτηση της Μαργαρίτας.
Όταν στην ερώτηση αποκριθώ, ναι! πιστεύω στο θεό, γίνομαι αυτοστιγμεί μωρός. Γιατί δέχομαι στενόκαρδα και στενόμυαλα, κάτι που δεν το ξέρω, σαν αληθινό. Καταντώ δογματικός. Και η επιστήμη θα με πετάξει αυτόματα έξω από τα όρια της με την παρατήρηση: διότι λες ανοησίες.
Όταν στην ερώτηση αποκριθώ, όχι! δεν πιστεύω στο θεό, γίνομαι αυτοστιγμεί μωρός. Γιατί δέχομαι στενόκαρδα και στενόμυαλα, κάτι που δεν το ξέρω, σαν αληθινό. Καταντώ δογματικός. Και η επιστήμη θα με πετάξει αυτόματα έξω από τα όρια της με την παρατήρηση: διότι λες ανοησίες.
Τι απομένει να αποκριθώ; Αυτό ακριβώς είναι το λεπτό σημείο, που γεννά την ανεξάντλητη γονιμότητα του προβλήματος.
Το πνεύμα και το νεύμα του Γκαίτε είναι το εξής. Ό,τι σου μένει και ό,τι σου δίνεται είναι εκείνο το σημείο, το άπειρα ελάχιστο ανάμεσα στο όχι και το ναι, να το ευρύνεις, να το πλατύνεις, να το βαθύνεις, να το εκτείνεις. Να το μεταχειριστείς μ’ έναν τέτοιο τρόπο απόπειρας, και δοκιμασίας, και βασανισμού, και αγωνίας, ώστε από το απειροελάχιστο σημείο να δημιουργήσεις διάσταση, και έκταση, και διάρκεια, χώρο και χρόνο.
Να πλάσεις, δηλαδή, από το ανάμεσα στο ναι και στο όχι ζωή, αλήθεια, και ύπαρξη.
Είναι χρεία το σημείο το ελάχιστο της αδυνατότητας και της ουτοπίας ανάμεσα στο ναι και στο όχι να το κοιτάξουμε έτσι, ώστε να απορροφήσει σε όλη τη ζωή τη ζωή μας. Τη βιοτική μας μέριμνα, δηλαδή, την πνευματική ορμή, την υπαρκτική ετοιμότητα, την ηθική πράξη.
Σ’ ένα επίπεδο σημάνσεων μυθικών, το πνεύμα και το νεύμα του Γκαίτε θα το μεταγλώττιζα ως εξής:
Είσαι μέσα στις Συμπληγάδες πέτρες της αναζήτησης σου, που ανοιγοκλείνουν ακατάπαυστα. Κάμε να μη σε συντρίψουν. Μαζί με τους Αργοναύτες.
Ανεβάζεις το βράχο της απορίας σου από τη βάση του όρους στην κορυφή, και γκρεμίζεται ακατάπαυστα. Κάμε να μην παραιτηθείς. Μαζί με το Σίσυφο.
Δεμένος πιστάγκωνα σκύβεις στη λίμνη να πιεις, και κάτωθέ σου το νερό υποχωρεί ακατάπαυστα. Κάμε να μην πεθάνεις από τη δίψα σου. Μαζί με τον Τάνταλο.
Και σ’ ένα πλαίσιο καταλογισμού ευθυνών αναφορικά με την ατομική μας προαίρεση, στην ερώτηση της Μαργα¬ρίτας η απόκριση του Φάουστ θα είχε να μας ειπεί:
Όποιος πιστεύει στο θεό, έχει μέσα του ένα νεκρό θεό. Όποιος δεν πιστεύει στο θεό, έχει μέσα του ένα νεκρό άνθρωπο.
Όποιος πιστεύει αλλά και δεν πιστεύει στο θεό, έχει μέσα του ζωντανό το νόμο της φύσης. Απλά, καταληπτά, και στα μέτρα του ανθρώπου ζει το θαύμα του κόσμου.
Το κρίνω απλό και αυτονόητο, πως εκείνος ο θεός, στην αναζήτηση του οποίου μας προάγει η Ερώτηση της Μαργαρίτας, δεν έχει καμία σχέση με τους θεούς φαντάσματα, που κατά καιρούς έπλασαν οι ποικίλες ιστορικές θρησκείες.
[…] θεσμική θεατρικότητα και ψευδοευσεβισμός; (Δείτε και εδώ-σημείο […]