Οι ξένοι που ρίχνουν κυβερνήσεις

Διάβασα αυτήν την συνέντευξη του πρώην Πρωθυπουργού Αντώνη Σαμαρά. Δεν θα σταθώ ούτε στο εάν δικαιώθηκε ή όχι, εάν έχει ή όχι πικρίες, στο κατα πόσο ευθύνεται για την αντιμετώπιση της τρόϊκας ως αντιπάλων παρά ως ουσιαστικά συμμάχων με τα Ζάππεια 1,2,3 και κατά πόσο θα μπορούσε να είχε καταφέρει περισσότερα, εάν τα τελευταία δεν είχαν υπάρξει.

Θα σταθώ στον ισχυρισμό του ότι την Κυβέρνησή του δεν την έριξε καμία τρόϊκα και κανένας Σόϊμπλε, παρά μόνο ο ΣΥΡΙΖΑ με εργαλείο την εκλογή Προέδρου της Δημοκρατίας.

Ο λόγος που έχω σταθεί σε αυτό το σημείο δεν έχει καμία σχέση με τον έλεγχο της αληθείας των λεγομένων είτε του πρώην Πρωθυπουργού, είτε του πρώην Υπουργού Οικονομικών. Έχω σταθεί, διότι ανακαλώ στην μνήμη μου συζητήσεις σε διάφορες παρέες, όπου ανάμεσα στα άλλα λεγόταν ότι «η Τρόϊκα δεν θέλει τον Σαμαρά», «θα τον ρίξουν και θα φέρουν τον Σύριζα, διότι ξέρουν ότι τότε δεν θα υπάρχουν αντιδράσεις από τους Δημοσίους Υπαλλήλους» και διάφορες παραλλαγές των παραπάνω. Τέτοιες εκτιμήσεις γίνονταν από ανθρώπους όλων των πολιτικών προτιμήσεων, ακόμα και αυτών που ανήκουν σε ΝΔ (ή και ΠΑΣΟΚ, μιας και ο πρώην Πρωθυπουργός ήταν Πρωθυπουργός συγκυβέρνησης). Οι διαπαραταξιακές αυτές εκτιμήσεις αναπαρήγαγαν και συντηρούσαν/συντηρούν το μύθευμα για την Κυβέρνηση που μαχόταν και βυσσοδομούσαν οι ξένοι και την ανέτρεψαν, αλλά η Ελλάς ως ευρύτερη έννοια, εάν και ηττηθείσα πάντα πολεμά το κακό, διότι έχει το δίκιο με το μέρος της και το «ηθικό πλεονέκτημα». Όσο ταπεινώνεται, τόσο δοξάζεται.

Το αφήγημα αυτό, στην γενική του μορφή (το ανάδελφο και αδικούμενο έθνος) δεν προέρχεται από τον Σύριζα. Διαπερνά όλη την αντίληψη του πολιτικού. Η προσαρμογή ενδεχομένως, που έκανε ο Σύριζα, οικειοποιούμενος το στην ουσία ήταν να πει ότι η τότε Κυβέρνηση δεν μπορούσε να δώσει τις μάχες και ότι μια δική του θα έδινε περισσότερες μάχες και αγώνες και θα μπορούσε να δοξάσει περισσότερο τον λαό διαχειριζόμενη την όποια ήττα ( το τελευταίο δεν ελέχθη ρητά). Επίσης ταύτισε το «ηθικό πλεονέκτημα» με το αριστερό τέτοιο.

Έχοντας, λοιπόν, καταφέρει να προσαρμόσει και να οικειοποιηθεί το συγκεκριμένο αφήγημα και λαμβάνοντας υπ’ όψιν ότι αυτό υιοθετήθηκε από όλο σχεδόν το σώμα των ψηφοφόρων δεν είναι να απορεί κανείς για την άνοδο του συγκεκριμένου κόμματος στην εξουσία.

Φυσικά το ζήτημα τώρα δεν είναι να «απελευθερωθεί» το αφήγημα αυτό από τον εναγκαλισμό του Σύριζα και να γίνει ένα γενικό αφήγημα. Το ζήτημα είναι η απόρριψη του αφηγήματος αυτού και η αντικατάστασή του από ένα εναλλακτικό, αισιόδοξο με έμφαση στην συνεργασία, ειρηνόφιλο και συνεργατικό, παρά φιλοπόλεμο