Μετεκλογικές σκέψεις

Στο περιβάλλον μου, ενδεχομένως και στο δικό σας, αρκετοί αγχώνονται με την επιλογή του κυρίου Τσίπρα να μην συμμετάσχει στην υπό σχηματισμό Κυβέρνηση, αλλά να επιλέξει τον ρόλο του Αρχηγού της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης. Φοβούνται, προφανώς λόγω πρότερης εμπειρίας, ότι ο κ. Τσίπρας δεν θα αρκεσθεί σε έναν δυναμικό αντιπολιτευτικό ρόλο εντός της Βουλής, αλλά θα τον μεταφέρει και στο πεζοδρόμιο, εμποδίζοντας και παραλύοντας τα πάντα.
Νομίζω, όμως, ότι αυτό το άγχος θα υπήρκε ακόμα και εάν ο κ. Τσίπρας ποτέ δεν υπέθαλπε την δυναμική αντιπολίτευση, ή ενδεχομένως να υπάρχει ακόμα και τώρα, που φαίνεται ότι την αποκυρήσσει μετακινούμενος σε “αστικότερες” θέσεις αντιπαράθεσης.
Τα παραπάνω συμβαίνουν, κατά την γνώμη μου, επειδή έχουμε μυθοποιήσει την “εθνική ενότητα” και την “συναίνεση”, αντί να επικεντρωθούμε σε αυτό που πραγματικά μετράει: στον σεβασμό στους θεσμούς και στις διαδικασίες τους, όπου μέσα στις τελευταίες συμπεριλαμβάνεται και ο μηχανισμός βελτίωσής τους/αλλαγής τους. Με λίγα λόγια σεβασμός στους θεσμούς δεν σημαίνει δουλική υποταγή σε αυτούς.
Καλώς, λοιπόν, ο κ. Τσίπρας επιλέγει την θέση της Αντιπολίτευσης. Ακόμα και εάν υπάρχει συναίνεση στους γενικούς στόχους (πρόοδος και ευημερία του ελληνικού λαού) οι επιλογές για να επιτευχθούν αυτοί είναι άπειρες και φυσικά υπάρχει πάντα το ρίσκο οι επιλογές να μην αποδειχθούν ικανές να ικανοποιήσουν τους στόχους αυτούς. Ενδεχομένως, δε να είναι και τυχερός. Φυσικά, όχι για τον λόγο ότι γλύτωσε από το  να αναλάβει την “καυτή πατάτα” της διακυβέρνησης της χώρας εν μέσω οικονομικής κρίσης. Ο χρόνος που θα περάσει ο κ. Τσίπρας στην θέση της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης μπορεί να αξιοποιηθεί δημιουργικά: να λειάνει τις θέσεις του, να απομονώσει τις ακραίες φωνές (κάτι που είχε κάνει και ο Ανδρέας Παπανδρέου παλαιότερα), να “τριφτεί” στα διεθνή fora και μέσα σε αυτά να αναπτύξει συμμαχίες και ιδέες από χώρες με αριστερή πολιτική, που γενικά θεωρείται πετυχημένη. Διότι “καλός” ο Τσάβες και η όποια Αριστερή πολιτική κουλτούρα της Λατινικής Αμερικής, αλλά ζηλευτές κοινωνίες είναι οι Σκανδιναβικές (όσο και εάν ειρωνευόμαστε τον κ. Γ. Παπανδρέου και τις αναφορές του ότι θα ήθελε να μετατραπεί η Ελλάδα σε Δανία του Νότου).
Φυσικά, τίποτα δεν εγγυάται στον κ. Τσίπρα ότι θα είναι ο (μεθ)επόμενος Πρωθυπουργός και ο ΣΥΡΙΖΑ το νέο σημείο αναφοράς της (Κεντρο)Αριστεράς. Η αύξηση των ποσοστών του ΣΥΡΙΖΑ οφείλεται στην αντίδραση, όπως αντίστοιχα η μη-απόλυτη κατάρρευση της ΝΔ οφείλεται στην ενδεχόμενη απειλή εξόδου από το Ευρώ. Με λίγα λόγια αμφοτέρων τα ποσοστά βασίζονται σε αρνητικές και όχι θετικές προσλαμβάνουσες, ενώ και ο ΣΥΡΙΖΑ αποτελεί μέρος του καταρρέοντος/υπό κατάρρευση πολιτικού συστήματος, όσο και εάν ο κ. Τσίπρας φαντασιώνεται πως αποτελεί το νέο.
Οι νέοι πολιτικοί σχηματισμοί (ηγεμονικοί και μη) και οι νέοι πολιτικοί ηγέτες, που δεν είναι απαραίτητο να προκύψουν από παρθενογένεση, δεν θα είναι αυτοί που θα μάς υποσχεθούν επιστροφή στον “χαμένο Παράδεισο” της προ-Μνημονίου εποχής. Θα είναι αυτοί που θα μάς δώσουν ελπίδα, όραμα, σχέδιο και έμπνευση για την κοινωνία που θα προκύψει μετά την εφαρμογή αυτού και τις νέες κοινωνικές δυναμικές που θα σχηματιστούν.