Ένας δημοσιογράφος στα μπουζούκια

Δημοσιογράφος ιστορικής αθηναϊκής εφημερίδας αφηγείται στους αναγνώστες το πώς πέρασε πρόσφατα στα μπουζούκια, ανταποκρινόμενος στην πρόσκληση φίλου του, ενώ παράλληλα σχολιάζει τα τεκταινόμενα εκεί (και με αφορμή αυτά τον ευρύτερο νεοελληνικό βίο.)

Ο δημοσιογράφος αισθάνθηκε ενοχλημένος και προσβεβλημένος από όλη αυτήν την σπαταλη, ιδίως την σημερινή εποχή της κρίσης, ενώ διέκρινε και φορολογικές παραβάσεις. Δεν δίνω άδικο στον δημοσιογράφο. Θεωρώ και εγώ την διασκέδαση στα μπουζούκια χαμηλού επιπεδου και πως δεν είναι ούτε κάτι που πρέπει να το προωθούμε, ούτε, εάν αποτελεί μέρος της «ιδιοσυστασίας» μας, πως είναι κάτι που πρέπει να διατηρήσουμε πάση θυσία. (μήνυμα προς πολιτικούς: σταματήστε να το παίζετε «παιδιά του λαου», και να χορεύετε ζεμπέκικο σαν να μην υπάρχει αύριο και δώστε παράδειγμα ηγεσίας πηγαίνοντας σε θέατρο, συναυλίες κλασσικής μουσικής, μουσεία κλπ)

Όμως από την άλλη, δεν βρίσκω το σχόλιο του δημοσιογράφου και τόσο αθώο. Δεν αναφέρομαι σε αυτά που επικεντρώθηκε η προσοχή του και παρατήρησε. Υποθέτω ότι ήταν αληθινά, όπως αληθινά θα ήταν τα όποια «κουτσομπολιά» θα μπορούσε να βγάλει ο συνάδελφος του του κοσμικού ρεπορτάζ.

Ο δημοσιογράφος μάς δίνει την εντύπωση ότι όλοι οι θαμώνες συμμετείχαν στον λουλουδοπόλεμο. Όχι κάποιοι. Ο δε λουλουδοπόλεμος αποτελεί την κορύφωση της υπερβολής: Η χωρα βυθίζεται και ο κόσμος πηγαίνει στα μπουζούκια και πετα και γαρύφαλλα και από πάνω.

Όμως, με αυτήν την γενίκευση μπορούμε να σκεφτούμε ότι και ο ίδιος είχε την συγκεκριμένη συμπεριφορά. Επίσης, από την άλλη, όπως και ο δημοσιογράφος, έτσι και άλλοι θαμώνες πήγαιναν είτε για πρώτη φορα, είτε μετά από πολλά χρονια και -όπως και αυτός- δεν είναι βέβαιο ότι ενέκριναν όλοι αυτά που έβλεπαν γύρω τους.

Νομίζω επίσης ότι ο σχολιογράφος ήθελε να δημιουργήσει μια κάποια εντύπωση. Έτσι για παράδειγμα ένα υποθετικό άνοιγμα σαν το παρακάτω μάλλον δεν θα το συναντούσαμε ποτε:

«Πρόσφατα βρεθήκαμε με φίλους σε μια συναυλία κλασσικής μουσικής. Καθώς περιμέναμε στο φουαγιέ, η σύζυγός μου σχολίασε ότι μόνο οι τσάντες και τα παπούτσια που φορά η κάθε κυρια εδώ μέσα κοστίζουν πάνω από 1000 ευρώ, ενώ υπάρχει και ισχυρή πιθανότητα να μην φορεθούν καν πάνω από μία άντε δύο φορες. Ένοιωσα έκπληξη. Βρισκόμουν μεταξύ (συζύγων) βιομηχάνων και μεγαλοεπιχειρηματιών; Είναι δυνατόν ιδίως με αυτήν την κρίση να γίνεται τέτοια επίδειξη και διαγωνισμός ματαιοδοξίας;»

Το θέμα, λοιπόν, δεν είναι τα μπουζούκια και η συμπεριφορά των θαμώνων τους εκεί per se. Ούτε να θεωρήσουμε ότι οι μονες δαπάνες που έχουν αξία είναι αυτές σε υλικά αγαθά και ποτε σε εμπειρίες. Είναι να συλλογιστούμε, ποιά ήταν η συμπεριφορά μας, πού οδηγηθήκαμε εξαιτίας αυτής και το τί πρέπει να κάνουμε ώστε να αποφύγουμε τα χειρότερα, αλλα και να ελαχιστοποιήσουμε τις πιθανότητες να βρεθούμε σε ανάλογη κατάσταση στο μέλλον.

 Για να παραφράσουμε και ένα post της Λένας Φουσιτζή, η ελληνική κοινωνία όχι μονο έτρωγε υπερβολικά, αλλα και όταν έκανε δίαιτα δεν το γιόρταζε απλώς με παγωτό, αλλα τού δίνε και καταλάβαινε.

Τώρα όχι μονο το παγωτό πρέπει να θεωρείται κομμένο, αλλα και το στεγνό ανάλατο και χωρίς πέτσα κοτόπουλο θα πρέπει να σερβίρεται σε μιση μερίδα για πολύ καιρό .

Το άρθρο προσέχτηκε και από τον Άρη Δημοκίδη, όπου και έβαλε ωραίες φωτογραφίες λουλουδιών στην αναπαραγωγή του.