Η απογραφή και ο θυμός του ιεράρχη.

Ο Μητροπολίτης Καλαβρύτων και Αιγιαλείας Αμβρόσιος ασχολείται σε μιά ανάρτησή του για το θέμα της απογραφής, όπως αναδημοσίευσε και η LIFO. Αξίζουν συγχαρητήρια στον ιεράρχη, που χρησιμοποιεί ένα σύγχρονο μέσο επικοινωνίας, όπως είναι τα μπλογκ (οι ιερείς είναι συνήθως συντηρητικοί με ό,τι θετικό ή αρνητικό έχει η έννοια του συντηρητικού), όμως δυστυχώς, το αντιμετωπίζει σαν να είναι ένας «άμβωνας», αφού δεν επιτρέπει τον σχολιασμό των αναρτήσεων του σε αυτό, αλλά μόνο την δημοσίευσή τους.

Κατά τον Μητροπολίτη Καλαβρύτων και Αιγιαλείας η απογραφή αποτελεί επιβράβευση του ευτελισμού της ηθικής, είναι απαράδεκτοι αυτοί, που σχεδίασαν τα έντυπα, ενώ υπάρχουν και δύο μαργαριτάρια. Είναι τα τελευταία, φυσικά, που κάνουν τον ιεράρχη να εξοργιστεί (η οργή αποδίδεται με κεφαλαία και θαυμαστικό). Ποιά είναι τα μαργαριτάρια και γιατί είναι απαράδεκτοι οι κατασκευαστές του εντύπου; Μήπως δεν χρησιμοποίησαν τους ενδεδειγμένους κανόνες της στατιστικής επιστήμης; Μήπως π.χ έκαναν το «κλασσικό» λάθος; («κωδικοποιούμε τους άρρενες με 1 και τα θήλεα με 2» οπότε μπερδεύοντας τον αριθμητικό κωδικό ο υπάλληλος σε ένα νοικοκυριό 3 αρρένων και 2 θηλέων «υπολογίζει»: 1+1+1+2+2=7 Μ.Ο= 7/5= 1,4. «Συμπέρασμα»: Το προφίλ του ενοίκου είναι άρρεν με μειοψηφικά -μεν- αλλά σημαντικά στοιχεία θηλυκότητας). Όχι! Τα «μαργαριτάρια» είναι ότι δεν υπάρχει ερώτηση για το θρήσκευμα και πως επισημοποιείται ο όρος «σύντροφος».

Να δηλώσω ότι, εάν και διαφωνώ με τον όρο «μαργαριτάρι», τον οποίο θα απέδιδα σε τεχνικό λάθος της στατιστικής επιστήμης, παρά στο τί ερωτάται ή όχι, συμφωνώ με τον Μητροπολίτη Αμβρόσιο ότι η έλλειψη της ερώτησης περί θρησκεύματος αποτελεί πρόβλημα. Υποτίθεται, φαντάζομαι, πως αυτό συμβαίνει διότι η θρησκεία στο σύγχρονο Κράτος, που διέπεται από τις αρχές του Διαφωτισμού είναι κάτι που ανήκει στην προσωπική σφαίρα του πολίτη και πως το Κράτος δεν έχει κανέναν λόγο πάνω σε αυτό. Με λίγα λόγια η θρησκεία αποτελεί προσωπικό δεδομένο. Πολύ φοβάμαι, όμως, ότι αυτό δεν αποτελεί παρά μια «μάσκα» και μια πρόφαση για να αναπαράγουμε το 99% Έλληνες, 98% Χριστιανοί με το 1% και 2% αντιστοίχως να σημειώνεται στο λοιπές εθνικότητες και θρησκεύματα. Να συπληρώσω ότι εάν και είναι αλήθεια ότι πλεόν ανφερόμαστε και στο «10% Αλβανοί», μάλλον δεν έχουμε αντιληφθεί ότι αυτοί οι άνθρωποι ήρθαν για να μείνουν ή σε κάθε περίπτωση, όποιος είναι ή ήταν ο σκοπός τους, έχουν μάλλον πλέον «ριζώσει» εδώ. Με λίγα λόγια μάλλον η μυθολογία του 99%-98% φαίνεται να συνεχίζει να είναι ισχυρή.  Θα αντέχαμε,λοιπόν, απαντήσεις με πλειοψηφικά μεν, αλλά σαφώς μικρότερα ποσοστά Ελλήνων και Ορθοδόξων; Θα αντέχαμε να δηλωθούν οι όποιες νησίδες ομιλίες ιδιαιτέρων διαλέκτων ή και γλωσσών; Επίσης, τί εννοούμε με την έννοια «Έλληνας»; Τον άνθρωπο, που έχει ελληνικό διαβατήριο/ταυτότητα, ή τον άνθρωπο, που αισθάνεται δεσμό με την ελληνική πολιτιστική κοινότητα; Ο πρώτος, που μπορεί να είναι και ο κύριος Jones με ελληνικό διαβατήριο κλπ διαθέτει την ελληνική ιθαγένεια/nationality (είναι αυτό, που λέγαμε παλαιότερα υπηκοότητα, αλλά είναι πλεόν παρωχημένος όρος, μιας και καταργήθηκε ο θεσμός της βασιλευομένης δημοκρατίας. Να σημειωθεί κιόλας ότι και οι Βρετανοί δεν αποκαλούν πλεόν εαυτούς υπηκόους της Αυτής Μεγαλειότητος, αλλά Βρετανούς πολίτες). Από την άλλη, ο «θείος ο Γκας», που πλένει πιάτα στα εστιατόρια της Αστόρια έχει Αμερικανικό διαβατήριο δεν έχει την ελληνική ιθαγένεια, αλλά ανήκει στην ελληνική πολιτισμική κοινότητα (ethnicity). Με λίγα λόγια το ερωτηματολόγιο της απογραφής δεν θα έπρεπε μόνο να έχει ερώτηση σχετικά με την θρησκεία και την τυπική ιθαγένεια, αλλά και για την γλώσσα και την γενικότερη αίσθηση πολιτισμικών δεσμών, που συνδέονται με την εθνότητα.

Όταν σπούδαζα στην Αγγλία σε διάφορες αιτήσεις κλπ υπήρχε ερώτημα- για στατιστικούς λόγους- για την ευρύτερη (τουλάχιστον) πολιτισμική ομάδα: Καυκάσιος, Ασιάτης  κλπ. Υποτίθεται πως το Ηνωμένο Βασίλειο είναι μια χώρα, όπου η φιλελεύθερη κουλτούρα, αυτή της ιδιωτικότητας και της μη-επέμβασης στις υποθέσεις του άλλου κλπ είναι πανταχού παρούσα. Δεν είναι περίεργο που εκεί τέτοιες ερωτήσεις δεν θεωρούνται προσωπικό δεδομένο, τουλάχιστον για λόγους στατιστικής, αλλά εδώ είναι;

Αναλόγως και για τις ερωτήσεις της Εκκλησίας: Θα αντέχαμε ερωτήσεις, όπου θα επέτρεπαν απαντήσεις που θα έδειχναν μεγαλύτερο ποσοστό ετεροδόξων, ετεροθρήσκων, αγνωστικιστών, αθέων κλπ; Θα αντέχαμε ερωτήσεις για την συμμετοχή ή μη στις θρησκευτικές τελετές, στην γενικότερη μυστηριακή ζωή της Εκκλησίας;

Μήπως όλα τα παραπάνω θα κλόνιζαν το υπάρχον μας αφήγημα ως προς το τί μας κάνει «το ελληνικό έθνος»; Μήπως δεν θέλουμε να παραδεχθούμε ότι χρειαζόμαστε ένα νέο αφήγημα ως προς το ποίοι είμαστε; Και, φυσικά, και το νέο αυτό αφήγημα θα βασιστεί και θα χτίσει και αυτό την μυθολογία του, όσο και εάν νομίζουμε ότι η τελευταία ήταν μόνο για τις προηγούμενες γενιές και πως εμείς έχουμε ξεπεράσει τέτοιου είδους «ανοησίες».

Όμως, για τον Μητροπολίτη Αμβρόσιο άλλοι είναι οι λόγοι, που δεν μπήκε ερώτημα για το θρήσκευμα. Είναι άλλο ένα βήμα για να γίνει η Ελλάδα….κοσμικό κράτος, όπου κατ’ αυτόν είναι το κράτοςπου δεν γίνεται καμμιά αναφορά στο Θεό! Στο Κράτος αυτό ο Θεός είναι ο μεγάλος Εξόριστος από την ζωή της ανθρώπινης κοινωνίας!  Οι Κοινωνίες στα Κράτη αυτά καί δαιμονίζονται και δαιμονοκρατούνται! Η έλευση του κοσμικού κράτους μάλιστα είναι αποτέλεσμα αποφάσεων ξένων κέντρων, ενώ οι πολιτικοί μας αποτελούν τα υποτακτικά εκτελεστικά τους όργανα. Είναι μέρος των σχεδίων των «Μασσωνο-εβραίων». Δεν μπορούμε να πιστέψουμε ότι τα έγραψε αυτός, αυτά τα λόγια. Η Κυβέρνηση του Κώστα Σημίτη χαρακτηρίζεται «καταραμένη». Είναι λυπηρό να γράφονται αυτά από το πληκτρολόγιο ενός ιεράρχη. Η Ελληνική Βουλή εξέλεξε Πρωθυπουργό τον Κώστα Σημίτη, η δε Βουλή εξελέγη από τους Έλληνες πολίτες. Όπως έχει αναφερθεί σε προηγούμενη ανάρτηση, ο συντάκτης αυτού του ιστολογίου αυτοτοποθετείται στην Δεξιά. Ανήκει σε αυτούς, που από το 1996 και μετά αισθάνθηκαν μπλοκαρισμένοι. Ο κ. Σημίτης εμφανιζόταν πιο φιλελεύθερος, από το κόμμα, που εξέφραζε την φιλελεύθερη παράταξη. Δεν πήγαινε, όμως, στον συντάκτη να ψηφίσει το κόμμα του κυρίου Σημίτη. Όμως, ποτέ δεν αμφέβαλε για την νομιμότητα της Κυβέρνησής του, σεβόμενος την απόφαση του ελληνικού λαού. Ο μητροπολίτης Αμβρόσιος, όμως, όχι μόνο αμφισβητεί την νομιμότητα και την κρίση του ελληνικού λαού, μιλώντας για ξένα κέντρα, αλλά χαρακτηρίζει την Κυβέρνηση του Κωνσταντίνου Σημίτη «καταραμένη»· πρόκειται για βαρύ χαρακτηρισμό και το τελευταία στόμα, που θα περίμενε κανείς να εκφωνήσει μια τέτοια φράση, θα ήταν το στόμα ενός ιεράρχη.

Μερικά συνοπτικά για τον πολιτικό γάμο, την διαγραφή του θρησκεύματος, τον πολιτικό όρκο και την κηδεία. Ο Μητροπολίτης Αμβρόσιος, όχι μόνο δεν λέει ότι συνεχίζονται και τελούνται θρησκευτικοί γάμοι, αλλά αποφεύγει να πει ότι στην Ελλάδα ισχύει το «ισόκυρο»· ότι ο γάμος, που τελείται στην Εκκλησία -και υποθέτω και ενώπιον λειτουργών άλλων «αναγνωρισμένων» θρησκειών- έχει τα ίδια έννομα αποτελέσματα. Μπορώ να υποθέσω ότι και στην Γαλλία, όπου ο πολιτικός γάμος είναι υποχρεωτικός και όχι κατ’ επιλογήν, όπως εδώ, οι άνθρωποι θα συνεχίζουν να τελούν ΚΑΙ θρησκευτικό γάμο. Δεν αναφέρει, επίσης, παλαιότερες περιπτώσεις, όπου φημολογείται πως Έλληνες σύναπταν πολιτικούς γάμους με αλλοδαπές στο εξωτερικό και γυρίζοντας τους διέλυαν άκοπα, καθώς τα ίδια τα δικαστήρια, αφού δεν υπήρχε σχετικός νόμος, κήρυτταν τον πολιτικό γάμο «άκυρο και ανυπόστατο», απαλλάσσοντάς τους από τις όποιες υποχρεώσεις, πχ έναντι των τέκνων που έκαναν με τις γυναίκες αυτές. Επίσης, φαίνεται να λησμονεί την περίπτωση, όπου δύο άνθρωποι διαφορετικού θρησκεύματος θέλουν να παντρευτούν, χωρίς, όμως, να αφήσουν τις αντίστοιχες θρησκείες τους. Ας θέσουμε το ερώτημα «ωμά»: Είναι βιώσιμοι αυτοί οι γάμοι; Όχι πάντα και γενικά έχουν δυσκολίες. Όμως, η απόφαση, το ρίσκο και οι συνέπειες ανήκουν σε αυτούς που κάνουν την επιλογή. Δεν είναι δυνατόν να απαγορεύει κανείς τον πολιτικό γάμο σε κάποιον με τον -έστω και καλοπροαίρετο- σκοπό να τον προστατέυσει από τέτοιου είδους ενδεχόμενες κακοτοπιές.

Για την διαγραφή του θρησκεύματος τώρα: Σε τί χρειάζεται μια δημόσια υπηρεσία να γνωρίζει τις θρησκευτικές μου πεποιθήσεις; Εάν κάποιος αλλάξει θρήσκευμα π.χ γίνει από Αντβεντιστής της 7ης Ημέρας, Ορθόδοξος, γιατί να έπρεπε να απασχοληθεί και κινητοποιηθεί η Διοίκηση με την νέα του επιλογή; Γιατί να μην περιορίσουμε από τον δημόσιο υπάλληλο κλπ την (ενδεχόμενη) παρόρμηση, καθώς βλέπει μια ταυτότητα, του να σκεφτεί: «Α, Καθολικός. Δεν είναι γνήσιος Έλληνας». Σε περίπτωση απευκταίων θρησκευτικών συγκρούσεων, γιατί να υπάρχουν προγραφές πεποιθήσεων; Δεν αυξάνει αυτό τον κίνδυνο των όποιων πογκρόμ; Πέραν τούτων, δεν νομίζω ότι η διαγραφή του θρησκεύματος επηρρέασε την ευσέβεια κλπ των πολιτών. Αλίμονο, εάν η κρατική ταυτότητα ήταν η απόδειξη της πίστης σε όποια θρησκεία. Πολύ φοβάμαι, πάλι, ότι το θρήσκευμα στις ταυτότητες εξυπηρετούσε και αυτό τον μύθο του 99-98.

Για τον πολιτικό όρκο τώρα. Ενώ ο Μητροπολίτης θεωρει ότι ο κόσμος πρέπει να ορκίζεται θρησκευτικώς, διαφυλάσσει για αυτόν, καθώς ανήκει στο σώμα των ιερέων, το προνόμιο να μην ορκίζεται, αλλά απλώς να διαβεβαιώνει. Με λίγα λόγια δύο μέτρα και δύο σταθμά. Νομίζω πως αφ’ ενός, όχι μόνο, δεν είναι πρέπον να επικαλούμαστε τον Θεό επί ματαίω, αφ’ ετέρου δεν είναι δυνατόν να εκβιάζουμε π.χ. την εντιμότητα και φιλαλήθεια κάποιου με μεταφυσικούς όρους. Να συμπληρώσω εδώ μια προσωπική ιστορία: Στην διάρκεια της στρατιωτικής μου θητείας ζορίστηκα πάρα πολύ με το θέμα του όρκου. Ήταν σωστό να τον πω; Εάν οι περιστάσεις ποτέ με ανάγκαζαν να παραβώ τον όρκο μου; Εάν; Εάν; Αντιθέτως, συνάδελφοι, οι οποίοι το είδαν πιο χαλαρά, τόσο πιστοί όσο και αθεϊστές, έλεγαν: «Έλα μωρέ τώρα, τί ασχολείσαι; Λες εκεί δυό κουβέντες, λες και θα αλλάξει η ζωή σου; Τί κάθεσαι και ξεσυνερίζεσαι; Ένα θέατρο είναι όλο!». Πού υπάρχει μεγαλύτερος σεβασμός; Στην κατάργηση του θρησκευτικού όρκου, όπου και δεν επικαλείται κάποιος τον Θεό «επί ματαίω» αντικαθιστώντας τον με έναν πολιτικό ή και με πλήρη κατάργησή του, ή στην διατήρησή του και αντιμετώπισή του ως μια θεσμική θεατρικότητα και ψευδοευσεβισμός; (Δείτε και εδώ-σημείο 12)

Για την πολιτική κηδεία; Γιατί να ταφεί κάποιος θρησκευτικά, εάν δεν το πιστεύει; Προσωπικά και εμένα μού φαίνεται περίεργο, δεν θα το ήθελα για μένα και θα προβληματιζόμουν, είναι αλήθεια, εάν κάποιος δικός μου το ζητούσε (θα αισθανόμουν ότι δεν θα έπραττα απέναντί του τα παραδοσιακώς θεσμισμένα), όμως δεν πρέπει να γίνουν σεβαστές οι επιθυμίες του;

Το άλλο «μαργαριτάρι» είναι η επισημοποίηση του όρου «σύντροφος». Ας μην ασχοληθούμε με το ποιά είναι η πραγματικότητα των σχέσεων, και εάν ο μητροπολίτης την αγνοεί ή όχι, εάν η Εκκλησία πρέπει να βάλει νερό στο κρασί της δείχνοντας μια κατ’ οικονομία διαλλάκτικότητα, ή εάν πρέπει να μείνει αυστηρή στους κανόνες της. Στο κάτω κάτω, μετά από κάποιο σημείο, θα ήταν άδικο να απαιτούμε μόνο την αλλαγή της Εκκλησίας και την προσαρμογή της στις δικές μας αρχές, αλλά ποτέ το αντίθετο. Ας ασχοληθούμε με το τί έπρεπε να αποτυπώσει η απογραφή. Έπρεπε να αποτυπώσει τις πραγματικότητες του κάθε νοικοκυριού. Η στατιστική δεν έχει σχέση με την ηθική. Το «Α» νοικοκυρό αποτελείται από νυμφευμένα μέλη, το «Β» όχι. Τόσο απλά. Θα μπορούσαμε μάλιστα να αναρωτηθούμε, γιατί η απογραφή ασχολείται μόνο με τα «νοικοκυριά», όπου υποννοείται (και) η ύπαρξη μιας συναισθηματικής και σεξουαλικής σχέσης και όχι με άλλους τύπους νοικοκυριών, όπου αυτές οι παράμετροι μπορεί και να μην υπάρχουν, όπως είναι τα φοιτητικά νοικοκυριά παραδείγματος χάριν.

Σύμφωνα με τον Μητροπολίτη με την «εξίσωση» των όρων χλευάζεται ο Νόμος του Θεού. Στην Ελλάδα, όμως, προτεραιότητα έχει ο θεσμισμένος νόμος των ανθρώπων. Ακόμα και ως πιστός τον προτιμώ. Οι άνθρωποι είμαστε αδύναμοι, κάνουμε λάθη κλπ. Ποιός ξέρει να ερμηνεύει σωστά τον Νόμο του Θεού; Κανείς! Και εάν η ερμηνεία διαφέρει; Και εάν ο Νόμος του Θεού, που πιστεύω εγώ, αντιφάσκει με τον νόμο του Θεού, που επικαλείται ένας Μουσουλμάνος ή ένας πολυθεϊστής, τί θα συμβεί; Πώς θα λυθούν τα ζητήματα. Μήπως με την προσφυγή στην βία; Μήπως, όποιος επικαλείται ότι γνωρίζει να ερμηνεύει τον νόμο του Θεού επιθυμεί να εγκαθιδρύσει εξουσιαστικές σχέσεις βασισμένες όχι στην συναίνεση, αλλά στον μεταφυσικό φόβο;  Ο σεβασμός στον ανθρώπινο νόμο, φέρνει την ειρήνη, ή τουλάχιστον προσπαθεί να το επιτύχει. Για τους μη-πιστούς δεν υπάρχει κάποιος άλλος νόμος. Οι πιστοί υπακούν στους ανθρώπινους νόμους, συμμετέχουν και αναδιαπραγματεύονται αυτούς, αλλά εμπιστεύονται την Θεία Πρόνοια για τον Θείο Νόμο. Δεν μαντεύουν. Δεν κάνουν υποθέσεις και ερμηνείες.

Κατά την γνώμη μου το προβληματικό σημείο της απογραφής είναι άλλο. Είναι αυτό, όπου αναφέρεται στην απασχόληση και όπου σημειώνεται ότι η απασχόληση έστω και μιας ώρας μέσα στην εβδομάδα 3-9/5 κατατάσσει τον απογραφόμενο ως εργαζόμενο. Φαντάζεστε, πόσο θα «πέσει» η ανεργία με όλους αυτούς που ‘καναν κάποια περιστασιακή «δουλειά του ποδαριου» κατά την συγκεκριμένη περίοδο;

Ο μητροπολίτης, κλείνοντας την ανάρτησή του, κηρύσσει «πολιτική ανυπακοή» αρνούμενος να απογραφεί. Φρονώ ότι αισθανόμενος την ευθύνη της θέσης του, αλλά και ανταποκρινόμενος στον ποιμαντικό, εθνοπαιδαγωγικό και εθναρχικό ρόλο της Εκκλησίας θα δεχθεί τις όποιες συνέπεις της απόφασής του και δεν θα επικαλεσθεί τάχα «διώξεις» κατά του εαυτού του, του θεσμικού του ρόλου, της Εκκλησίας κλπ. Εξάλλου με μια συνεπή και υπεύθυνη στάση πολιτικής ανυπακοής είναι που έχει είτε πιθανότητες να «αλλάξει» τα ερωτήματα της απογραφής είτε να επικοινωνήσει στον ελληνικό λαό τις, κατ’ αυτόν, αστοχίες της απογραφής με επιτυχία.