Από πολλούς ακούγεται το εξής: «Είναι καιρός να φύγουν από την πολιτική, οι πολιτικοί παλαιάς κοπής και να έρθουν μάνατζερ». Αυτό πολλές φορές είναι είτε συνδυαστικό είτε εναλλακτικό με το «Χρειάζεται εξειδίκευση στην πολιτική. Πώς μπορεί τώρα ένας επαγγελματικής ιδιότητας Χ να γίνει υπουργός Ψ;» Αυτό που αδυνατόυν να καταλάβουν πολλοί, για να ξεκινήσουμε από το δεύτερο είναι ότι ο πολιτικός, πόσω μάλλον αυτός και σε διοικητική θέση δεν λαμβάνει υπ’ όψιν του μόνο το στενό του αντικείμενο, αλλά και τις ευρύτερες παραμέτρους. Ακόμα και εάν θεωρήσουμε ότι αυτό δεν ισχύει, έχω την αίσθηση ότι ούτε πάλι η «εξειδίκευση» αποτελεί πανάκεια ή δίνει τις απαντήσεις που πολλοί φαντασιώνονται. Παραδείγματος χάριν, τί θα επιλέξει ένας υπουργός δημοσίων έργων: λιμάνια ή αεροδρόμια; Δρόμους με ταχείες λωρίδες, όπου άνθρωποι και εμπορεύματα φτάνουν τάχιστα από το ένα σημείο στο άλλο, αλλά με ρίσκο ατυχημάτων ή το αντίστροφο; Οι επιλογές είναι πολιτικές ακόμα και στα πλέον τεχνικά, όσο και εάν αρνούμαστε να το παραδεχτούμε.
Όσο για τους μάνατζερ: Μα οι μάνατζερ εν πολλοίς ασκούν πολιτική στους οργανισμούς ή στις ομάδες που διοικούν. Με λίγα λόγια ζητούμε στην πολιτική το πιο πολιτικό κομμάτι της αγοράς. Στην πραγματικότητα δεν είναι τόσο ότι θέλουμε μάνατζερ στην πολιτική, όσο ότι θέλουμε να πούμε το εξής: «Όπως σε μια επιχείρηση η αποστολή του μάνατζερ είναι ο γενικός συντονισμός και έλεγοσ της επιχείρησης ώστε να διαφυλαχθούν και να προασπισθούν τα συμφέροντα των μετόχων και εργαζομένων της εταιρίας, αλλά και του ευρύτερου κοινωνικού συνόλου (και αυτό σημαίνει inter alia ότι οφείλουν να κάνουν συνετή οικονομική διαχείριση), έτσι και ο πολιτικός οφείλει να σκέφτεται το γενικότερο καλό και να μην λαϊκίζει μοιράζοντας χρήματα που είτε δεν είναι δικά του είτε τα αφαιρεί από τις μελλοντικές γενιές».
Σκέψεις ενός ντροπαλού-Μπλο(γ)κ σκεψογραφίας 