Το πυρηνικό ατύχημα και εμείς.

Στις βόλτες μου στο twitter και στις παραπομπές, που με στέλνει αυτό συναντώ τις τελευταίες ημέρες τον έπαινο για όλους αυτούς, που διακινδυνεύουν ώστε να περιορισθούν, όσο το δυνατόν περισσότερο, οι συνέπειες του πρόσφατου πυρηνικού ατυχήματος. Ο χαρακτηρισμός για αυτούς τους ανθρώπους είναι «ήρωες» και ενδεχομένως να μην είναι άδικος και υπερβολικός. Ακόμα και εάν υποθέσουμε ότι υποβάλλουν τον εαυτό τους σε ελάχιστο -ακόμα και μηδενικό- ρίσκο (με σκοπό να μην βρεθεί η ευρύτερη κοινωνία σε μεγάλο) υποθέτω πως η διάθεση και τα αισθήματά τους θα βρίσκονται σε αναβρασμό με τις αλήθειες, τις φήμες και γενικά όλη την συζήτηση που υπάρχει γύρω από την πυρηνική ακτινοβολία και τις επιδράσεις της.

Το ατύχημα στην Ιαπωνία φέρνει στον νου, φυσικά, και ένα άλλο διαβόητο ατύχημα. Αυτό του Τσέρνομπυλ. Άραγε χαρακτηρίσαμε και τότε αυτούς, που προσέτρεξαν στο σημείο του ατυχήματος «ήρωες», ή στην καλύτερη περίπτωση τους είπαμε «θύματα ενός ανελεύθερου και καταπιεστικού καθεστώτος»; Επ’ ουδενί δεν σκοπεύω να υπερασπισθώ το καθεστώς της Σοβιετίας και ούτε είμαι όψιμος νοσταλγός του, αλλά υποθέτω το πώς αντιδράσαμε για το κάθε ατύχημα είχε κατά πολύ να κάνει και με την ευρύτερη πολιτική κατάσταση, όπως και τις αντιλήψεις μας για αυτή, για την κοινωνία κλπ.

Φυσικά, καθώς δεν ξέρω τα πραγματικά περιστατικά του κάθε ατυχήματος, αλλά και τις πραγματικές και εικαζόμενες συνέπειές τους (είπαμε παραπάνω γινόμαστε παραλήπτες πολλές φορές παραπλανητικών πληροφοριών, αντικρουόμενων φημών και θρύλων ΚΑΙ από άτομα, που δεν γνωρίζουν τα της πυρηνικής ενέργειας), δεν γνωρίζω να πω εάν το ατύχημα στην Ιαπωνία εξελιχθεί -χτύπα ξύλο- σε καταστρεπτικότερο από αυτό του Τσέρνομπυλ, ή εάν το τελευταίο θα κρατήσει τα θλιβερά του σκήπτρα. Πάντως, τόσο το ένα, όσο και το άλλο δεν είναι τα μοναδικά στην ιστορία και φυσικά τίποτα δεν μάς εγγυάται ότι δεν θα επαναληφθεί κάτι παρόμοιο στο μέλλον. Στην ουσία γνωρίζουμε ότι θα επαναληφθεί. Οποιαδήποτε επιλογή μας έχει ρίσκο και συνέπειες (και όχι μόνο η πυρηνική επιλογή). Αυτό, που πάντα προσπαθούμε είναι να ελαχιστοποιήσουμε τις πιθανότητες να συμβεί και εάν «χτύπα ξύλο» συμβεί αυτό να ελαχιστοποιήσουμε τις όποιες συνέπειες.

Νομίζω, όμως, ότι υπάρχουν κάποια κοινά και στα δύο ατυχήματα. Το πρώτο είναι ότι και τα δύο συνέβησαν στην «Δύση» όσο και εάν τα δύο Κράτη, που συνέβησαν αυτά δεν αποτελούν μέρος της Δύσης με την κλασσική έννοια του όρου. Αυτό φέρνει στον νου μας παραλληλισμούς για το τί θα μπορούσε να συμβεί σε εμάς εάν υπήρχε μια ανάλογη περίπτωση και φυσικά μεγαλύτερη επικέντρωση από τα ΜΜΕ από το εάν είχε γίνει κάπου στον «Τρίτο Κόσμο», όπως σημειώνει αυτό το άρθρο.

Το άλλο είναι οι μεταφυσικοί συσχετισμοί, που δημιούργησαν και τα δύο ατυχήματα. Το ατύχημα του Τσέρνομπυλ είχε γίνει μέσα στην Μ. Εβδομάδα, ή της Διακαινησίμου (δεν θυμάμαι ακριβώς), τότε το 2000 με τις μεταφυσικές του συνδέσεις ήταν μπροστά μας, ενώ μαθαίναμε ότι Τσέρνομπυλ σημαίνει την Άψινθο και πως η Άψινθος αναφέρεται κάπου μέσα στην Αποκάλυψη. Από την άλλη το ατύχημα στην Ιαπωνία έγινε μετά από τον σεισμό (προφανώς ήταν εν πολλοίς συνέπειά του) και σε σύνδεση με την σφοδρότητα του τελευταίου πολλοί είπαν για οργή Θεού, Φύσης ή και των δύο.

Φυσικά, για να συνδέσουμε τα παραπάνω μεταφυσικοί συσχετισμοί θα μπορούσαν να υπάρξουν και για τα άλλα πυρηνικά ατυχήματα, που δεν έγιναν και τόσο γνωστά για ποικίλλους λόγους.

Οι παραπάνω σκέψεις μού ήρθαν με αφορμή τις «ψηφιακές βόλτες». Οι επόμενες σκέψεις μού ήρθαν στον νου πραγματικά περπατώντας, όπου και συνάντησα μπροστά μου ένα περίπτερο με τις εφημερίδες να κρέμονται γύρω-γύρω. Το μάτι μου έπεσε στην Αυριανή με τον τίτλο «Κατέρρευσε με Πάταγο ο Μύθος του Ιαπωνικού Θαύματος«. Στάθηκα μόνο σε αυτό και δεν πλησίασα να δω, τί άλλο έγραφε η πρώτη σελίδα.  Απογοητεύτηκα. Ναι δεν διαβάζω την συγκεκριμένη εφημερίδα, γνωρίζω ότι είναι λαϊκίστικη κλπ (υποθέτω ότι η ίδια θα το παρουσιάζει ως κάτι του τύπου «λέμε τα πράγματα με το όνομά τους» ), αλλά και πάλι ένα σφίξιμο και μια πίκρα την ένοιωσα.

Ο τίτλος της εφημερίδας δείχνει μικροπρέπεια και μια αδιαόρατη χαρά για την δυστυχία των άλλων. Αυτό που είχε πει και κατακρίνει ο Αρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος: «το όνειρο του Έλληνα είναι να ψοφήσει η κατσίκα του γείτονα». Έτσι και εδώ: το θέμα δεν ήταν το τί συνέβη, ούτε η νοητή συμπαράσταση, ούτε η περισυλλογή για το τί θα μπορούσε να είχε συμβεί εδώ και πώς η εκεί εμπειρία μπορεί να μάς δώσει εδώ μαθήματα. Μόνο η ικανοποίηση ότι «έπεσε το κλαδευτήρι και έκοψε το αυθάδικο λουλουδάκι, που ξεχώριζε», ξεχνώντας ότι η όποια διάκριση ήταν αποτέλεσμα και δικών του προσπαθειών.

Το άλλο που νομίζω ότι υποννοείτο πίσω από τις γραμμές, ήταν πως ό,τι γίνεται στην Ελλάδα τον τελευταίο καιρό με το θέμα του «συμμαζέματος» στην οικονομία κλπ πως δεν είναι παρά μάταιο. Όχι μάταιο με την έννοια ότι όπου και όπως και να ζήσεις, η ζωή είναι πεπερασμένη και μπορεί να απειληθεί οποιαδήποτε στιγμή, οπότε πρέπει να είσαι «στωικός», να εκτιμάς ό,τι έχεις κλπ, αλλά με την έννοια ότι «Καλά! Είδαμε και οι Ιάπωνες τί καταφέραν!». Συνεπώς και ότι εδώ στην ουσία δεν πρέπει να γίνει τίποτα, να αφήσουμε τα πάντα ως έχουν και να συνεχίσουμε να ζούμε «επικουρίως» ως παράσιτα και μπερμπάντηδες.