Οι διανοούμενοι

Σκέφτομαι: Τί είναι ο διανοούμενος; Ποιά είναι η πνευματική ηγεσία, οι άνθρωποι των γραμμάτων και των τεχνών, στην οποία αναφέρονται τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης. Ποιά είναι τα χαρακτηριστικά, τα οποία εντάσσουν κάποιον στην ομάδα των διανοουμένων; Λοιπόν, θα έλεγα ότι τα ακόλουθα χαρακτηριστικά είναι απαραίτητα:
1) Ο διανοούμενος έχει γαλλική παιδεία. Εάν δεν έχει σπουδάσει σε γαλλικό πανεπιστήμιο, οπωσδήποτε η βάση των αναγνωσμάτων του και ακολούθως των αναλύσεών του είναι οι Γάλλοι στοχαστές. Όποιο φαινόμενο, γεγονός παρατηρήσει, όποια παρατήρηση κάνει ο συνομιλητής του θα έχει μία ερμηνεία στηριζόμενη στον Foucault, στον Derrida στον Lacan και σε άλλους.
2) Καθώς, λοιπον, είναι στραμμένοι προς την γαλλική παιδεία και σε όλην την ψυχαναλυτική παράδοση που έχει αναπτύξει, δεν είναι μόνο ότι ερμηνεύουν τα πάντα με αναγωγή στην ψυχανάλυση, αλλά επίσης, κάνουν διαρκείς αναδρομές μέχρι να βρουν την «ουσία που πηγάζει από το ασυνείδητο» με αποτέλεσμα να καταντούν κουραστικοί. Τί χρώμα μπλούζα επέλεξες, έχει σίγουρα ψυχαναλυτική ερμηνεία!
3) Εάν είναι παλαιότερης γενιάς (και σπούδαζε τον καιρό εκείνο στην Γαλλία) έχει συμμετάσχει στον «Μάη του 68». Όλοι, πάντως, οι διανοούμενοι δείχνουν να θεωρούν τον «Μάη του 68» σαν ισάξιο της Γαλλικής Επανάστασης και ισάξιο στην επιρροή που έφερε η τελευταία στην πολιτική και κοινωνική οργάνωση της Ευρώπης. Η μυθολογία των διανοουμένων για τον «Μάη του 68» είναι αντίθετη από αυτή των Άγγλων. Οι τελευταίοι λίγο πολύ υποβαθμίζουν παντελώς το γεγονός και την όποια δυναμική προκάλεσε. Φυσικά το πλέον ενδιαφέρον θα ήταν να μάθαινε κανείς για την μυθολογία, την άποψη κλπ των ιδίων των Γάλλων πάνω στο γεγονός. (Υποθέτω ότι θα είναι κάπου ανάμεσα)
4) Ανήκει οπωσδήποτε στην Αριστερά. Φυσικά, όχι στην αστική Αριστερά (σοσιαλδημοκρατία), αλλά στην Κομμουνιστική κλπ. Φυσικά, αυτό δεν τον εμποδίζει καθόλου στο να απολαμβάνει τα αγαθά του αστικού πολιτισμού. Αυτό δεν αποτελεί μομφή εκ μέρους μου. Εξάλλου, όπως λέει και το ιστορικό ανέκδοτο, ο Ζαν Ζωρές είχε πει ότι «σοσιαλισμός δεν σημαίνει όλοι στην τρίτη θέση του τραίνου, αλλά -αντιθέτως- όλοι στην πρώτη». Αυτό, βέβαια, φαίνεται λίγο δύσκολο και μάλλον απραγματοποίητο. Οι διανοούμενοι, φυσικά, δεν σκέφτονται την εναλλακτική πρόταση «όλοι στην δεύτερη θέση», αφού θεωρούν ότι όλοι θα έρθουν στην πρώτη. Φυσικά, εάν είναι να γίνουν κάποιες υπαναχωρήσεις δεν θα γίνουν από αυτούς, αλλά από τους κακούς αστούς. Οι διανοούμενοι θα συνεχίσουν άνετα να «ταξιδεύουν πρώτη θέση» πουλώντας μελλοντικές ελπίδες στους μη-προνομιούχους.
5) Δείχνουν προτίμηση και συμπάθεια προς την ηττηθείσα πλευρά στον Εμφύλιο Πόλεμο. Μία εξήγηση που είδα κάπου-και που νομίζω στέκει αρκετά- είναι ότι οι ηττηθέντες καθώς εξοστρακίστηκαν πολιτικά και φυσικά από τους νικητές κλπ κλπ δημιούργησαν συμπάθειες, αφού πλέον δεν αποτελούσαν τον επικίνδυνο «εσωτερικό εχθρό». Σε αντιστοιχία δημιουργήθηκαν αντιπάθειες για την νικητήρια πλευρά, η οποία υπερεκμεταλλεύθηκε την επικράτησή της. Θα πρέπει να σημειωθεί και το εξής (και αυτό το έχω διαβάσει κάπου): καθώς η συγκεκριμένη πλευρά ηττήθηκε στον Εμφύλιο (και γενικότερα απέτυχε να επικρατήσει στην Δυτική Ευρώπη), η θεωρία της, η ιδεολογία της, το πρόγραμμά της διακυβέρνησης ήταν φαντασιακό και συνεπώς αψεγάδιαστο, σε αντίθεση με τα όποια υπαρκτά πρόγράμματα που εφαρμόσθηκαν από τα αστικά κόμματα, τα οποία είχαν, φυσικά, ατέλειες. Ένα ανάλογο που μπορεί να σκεφτεί κανείς είναι τα σκορ συμπαθείας των πολιτικών. Οι πολιτικοί που έχουν θέσεις εξουσίας, έχουν χαμηλές συμπάθειες, καθώς οι
αποφάσεις τους είναι αδύνατον να ικανοποιήσουν όλους. Αντιθέτως, πολιτικοί, οι οποίοι έχουν μικρές πιθανότητες να βρεθούν σε τέτοιες θέσεις και έχουν την άνεση να υπόσχονται τα πάντα ακόμα και τα πιο αντιφατικά, έχουν καλύτερα σκορ.
6) Προφανώς, λόγω της συμπάθειας και της συμπόρευσης με τον κομμουνισμό διστάζουν να σταθούν κριτικά στις μαύρες σελίδες του. Όταν πολλοί τους λένε ότι κομμουνισμός και φασισμός ταυτίζονται, αυτοί εξεγείρονται. Εξεγείρονται δικαίως, καθώς άλλα τα πρότυπα οργάνωσης, άλλη η ιδεολογία του ενός συστήματος και άλλη του άλλου κλπ (το μόνο κοινό που φαίνεται να είχαν ήταν η απέχθεια τους προς την Δημοκρατία). Οι άνθρωποι, όμως, στο
μικροεπίπεδο που βίωσαν τα στρατόπεδα συγκεντρώσεως, τα γκουλάγκ, την εξορία και το θάνατο για το όποιο άρειο ή σοσιαλιστικό όραμα αφ’ ενός δεν μπορούν να δουν τις διαφορές, αφ΄ετέρου δεν μπορούν να καταλάβουν την λογική των φράσεων του τύπου «ναι, αλλά ήταν μεμονωμένο φαινόμενο. Η ιδεολογία δεν ταυτίζεται με τον ηγέτη και με όποιον την εφάρμοσε λάθος. Κατά βάθος ως ιδεολογία είναι σωστή κλπ». Το μόνο βάθος που είδαν όσοι βρέθηκαν εμπρός στον δρόμο των μεγάλων οραμάτων ήταν το βάθος του νεκρικού λάκκου, στον οποίον έριξαν τους ίδιους ή τους ανθρώπους τους οι οραματιστές.
7) Θεωρώντας, ότι αυτοί ανακαλύπτουν την πραγματική ουσία των γεγονότων, των φαινομένων και των πραγμάτων επιζητούν στην ουσία να αναγορευθούν σε ανεξέλεγκτους ηγεμόνες, κάτι που δείχνει ότι στην πραγματικότητα μάλλον απεχθάνονται την δημοκρατία και το απρόβλεπτο που αυτή έχει. Εξάλλου, η ιστορία έχει σιδηρούς νόμους και πηγαίνει προς κάποιο τέλος. Δεν είναι δυνατόν να υπάρχει χάος.
8 ) Σνομπάρουν όλη την υλική βάση, για να χρησιμοποιήσω και εγώ την αγαπημένη τους μαρξιστική συλλογιστική, η οποία τους επιτρέπει να αναπτύσσουν το πνευματικό τους εποικοδόμημα. Δεν θα επεκταθώ σε αυτό, αφού λίγο πολύ το ανέπτυξα στο άρθρο σχετικά με την Γαλλία.
9) Φαίνεται να έχουν πάρει διαζύγιο με το γέλιο και την χαρά. Έχουν μονίμως την εικόνα του προβληματισμένου, του σκεπτικού κλπ. Όπως είχα γράψει σε έναν φίλο μου, το να σουφρώνεις το χείλος δεν βοηθά τον κόσμο, εκτός εάν υπήρχε κάτι ανάλογο της τηλεοπτικής σειράς, όπου το κούνημα της μύτης διόρθωνε τα προβλήματα.
10) Ελπίζω πάντως, αυτό το ποστ να τους κάνει να (χαμο)γελάσουν.