Η περασμένη άνοιξη, όπως και μεγάλο μέρος του φετινού καλοκαιριού, θα μείνουν στην μνήμη μας και στην ιστορία ως «η Άνοιξη της Παιδείας». «Άνοιξη», εννοείται, λόγω της αντιστοίχισης με την εποχή, διότι η άρνηση του διαλόγου, οι καταλήψεις, η υπεράσπιση ενός μοντέλλου, το οποίο ό,τι ήταν να δώσει το έδωσε δεν δείχνουν τίποτα άλλο παρά χειμώνα και μάλιστα βαρύ. Το δε, από Σεπτέμβριο- Οκτώβριο, μέλλον δεν παρουσιάζεται και πολύ αισιόδοξο. Οι δυνάμεις της αντίδρασης δεν επιθυμούν τίποτα άλλο παρά διάλογο από μηδενική βάση, ώστε στο τέλος να μην μπορέσει να αλλάξει τίποτα. Για τα παραπάνω έχουμε γράψει διάφορα ποστ σε αυτό το μπλογκ.
Εδώ, ο Ντροπαλός θα ήθελε να γράψει κάτι άλλο. Να προσπαθήσει να εκφράσει το συναίσθημα όλων αυτών, οι οποίοι βγήκαν έξω, σε Κράτη με επαρκείς ως άριστες παροχές στην τριτοβάθμια εκπαίδευση, και για κάποιους λόγους αναγκάστηκαν να επιστρέψουν πίσω: είτε σταμάτησαν στο πτυχίο και δεν συνέχισαν σε μεταπτυχιακό, είτε δεν συνέχισαν σε διδακτορικό και «αποφάσισαν» να επιστρέψουν στην Ελλάδα για να συνεχίσουν. Θα αναφερθεί κυρίως στους δεύτερους, διότι σε αυτούς ανήκει. Φυσικά, δεν ισχυρίζεται ότι γνωρίζει επακριβώς τα συναισθήματά τους, δεν είναι ο μάγος της ενσυναίσθησης, ούτε θα μπορούσε ποτέ να είναι. Επιπλεόν, τα δικά του συναισθήματα, όπως και αυτά φίλων και συναδέλφων του επ’ ουδενί δεν θα μπορούσαν να αποτυπώσουν το σύνολο των συναισθημάτων, που υπάρχουν.
Το θεμελιώδες ερώτημα είναι, γιατί όλοι εμείς επιστρέψαμε. Μπορούν να αναφερθούν διάφοροι λόγοι. Κάποιοι επέστρεψαν λόγω οικονομικών δυσκολιών: Οι γονείς τους δεν μπορούσαν να καλύψουν δίδακτρα- εάν υπήρχαν- και κόστος ζωής. Προσπάθησαν να πάρουν υποτροφίες και χρηματοδοτήσεις, αλλά ατύχησαν, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν είναι αξιόλογοι επιστήμονες. Άλλοι επέστρεψαν λόγω έντονης αίσθησης νοσταλγίας και αίσθησης απομόνωσης στην αλλοδαπή. Για μερικούς, η παραμονή στο εξωτερικό θα σήμαινε να συμβιβάσουν το επιθυμητό τους πεδίο έρευνας. Θα σήμαινε ότι ενώ επιθυμούσαν να μελετήσουν την… *θερμοφύλλα 😉 θα έπρεπε να ασχοληθούν με την δροσοφύλλα. Άλλοι δεν μπορούσαν να ισορροπήσουν την σχέση τους, την νοσταλγούσαν ή τους νοσταλγούσε. Άλλους τους κάλεσαν πίσω οι γονείς τους λόγω αναγκών, ασθενειών ή επειδή άρχισαν να αισθάνονται ανασφαλείς οι ίδιοι, έστω εάν και παρίσταναν ότι αισθάνονταν ανασφαλείς για τα παιδιά τους. Σε κάποιους άλλους τους έλειπαν οι φίλοι τους πίσω στην Ελλάδα. Άλλες περιπτώσεις είναι αυτών που πιεζόμενοι από ημερομηνίες προτίμησαν να πάνε διακοπές και άλλοι δεν μπόρεσαν, διότι ενώ είχαν σπεύσει από νωρίς να κάνουν τα χαρτιά τους, η γραφειοκρατία αποφάσισε αλλιώς. Υποθέτω ότι θα υπάρχουν και άλλοι λόγοι, τους οποίους όχι μόνο αγνοώ, αλλά και να μην συνέβαινε αυτό δεν θα τους έγραφα για να μην μακρηγορήσω.
Συνεπώς, όλοι βρέθηκαν μπροστά σε διλήμματα, που θα μπορούσαν να χαρακτηρισθούν «εκβιαστικά». Εάν τα διλήμματα δεν ήταν «εκβιαστικά» δεν θα «αναγκάζονταν» να επιστρέψουν. Λέγοντας «εκβιαστικά» διλήμματα δεν εννοώ του τύπου «εάν δεν γυρίσεις θα σε χωρίσω/είμαι μεγάλος άνθρωπος θα με πεθάνεις κλπ» -εάν και για ορισμένους σίγουρα το ζήτημα θα τέθηκε έτσι. Εννοώ τον «εκβιασμό» της μη-συγκρισιμότητας: πχ την επιλογή μεταξύ παραμονής στο εξωτερικό και νοσταλγίας, τον «εκβιασμό» της απουσίας πόρων, τον «εκβιασμό» -γενικότερα- της αδυναμίας επιλογής, αφού συγκρούονταν τελείως διαφορετικά πράγματα. Εάν είχαμε να επιλέξουμε μεταξύ δύο διαφορετικών πανεπιστημίων, ή μεταξύ δύο διαφορετικών ευκαιριών σταδιοδρομίας ή οτιδήποτε άλλο, τα πράγματα θα ήταν ευκολότερα, διότι θα μπορούσαμε να κάνουμε συγκρίσεις. Θα τα βάζαμε κάτω και θα λέγαμε: «τι μου προσφέρει η Χ δουλειά και τι η Ψ; Ποιά είναι τα συμπαρομαρτούντα; Α, Β, Γ. Επιλέγω την Ψ». Όμως, πώς μπορείς να κάνεις επιλογή και σύγκριση μεταξύ σπουδών και νοσταλγίας ή σπουδών και σχέσης. Δεν πρόκειται για περίπτωση όπου συγκρίνεις μήλα με πορτοκάλια, τουλάχιστον αυτά είναι φρούτα, προσπαθείς να συγκρίνεις καλαμάκια με κορδόνια παπουτσιών, άσχετα πράγματα δηλαδή.
Το ζήτημα, βέβαια, δεν είναι μόνο η αδυναμία σύγκρισης και τα παρεπόμενα «εκβιαστικά» διλήμματα, αλλά και το τί αφέθηκε εκεί και το τί συναντήθηκε εδώ πέρα. Πρέπει να γίνει αντιληπτό ότι, όταν γράφεται «τί αφέθηκε εκεί» δεν υποννοείται απαραιτήτως πανεπιστήμια υψηλού status. Πολλοί άφησαν μικρότερα πανεπιστήμια, ενδεχομένως όχι και τόσο γνωστά, τα οποία, όμως, είχαν έναν «στρωτό τρόπο λειτουργίας».
Εδώ, αντιστοίχως συναντήσαμε μάλλον χάος. Χάος σε τέτοιο βαθμό, που πολλοί από εμάς νοσταλγήσαμε και τα τελευταία πανεπιστήμια οργανωμένων Κρατών. Από πού να ξεκινήσουμε; Από τις βιβλιοθήκες; Αυτές πολλές φορές είναι διασπασμένες ανά πόλεις, ανά την ίδια την πόλη ακόμα και ανάμεσα σε τομείς της ίδιας επιστήμης. Οι βιβλιοθηκονόμοι θεωρούν ότι κάνουν και πολύ μεγάλη χάρη που τις κρατούν ανοικτές. Φυσικά συνομιλούν μεταξύ τους, ενώ όταν είναι ήσυχοι ακούει κανείς τα σλουρπ-σλουρπ του ρουφήγματος του καφέ. Κανείς δεν αρνείται ότι μιλούν και οι φοιτητές. Όμως, πολλές φορές μιλούν και για τις εργασίες-μελέτες που κάνουν και φυσικά οι βιβλιοθηκονόμοι από την στιγμή που ομιλούν και οι ίδιοι έχουν μειωμένο κύρος στο να κάνουν παρατηρήσεις. Τα βιβλία δεν ευρίσκονται στα ράφια, διότι είναι στα καροτσάκια περιμένοντας να ταξινομηθούν, γεγονός που κάνει την αναζήτηση λίγο περιπέτεια αλά-Ιντιάνα -Τζόουνς. Ευτυχώς, βέβαια, που υπάρχει και το Διαδίκτυο και η σοφότατη απόφαση για ηλεκτρονική συνδρομή σε περιοδικά (να που λέω και κάτι καλό), όμως χρειάζεται ακόμα δουλειά, όπως επέκταση και σε ηλεκτρονικά βιβλία ή και σε αρχειοθετημένα τεύχη. Μέχρι τότε για αυτά τα περαιτέρω θα πρέπει να απευθυνόμαστε είτε σε βιβλιοθήκες άλλων αλλοδαπών φορέων, πχ μορφωτικά ινστιτούτα, είτε με ταξίδια στο εξωτερικό. Και φυσικά για πρόσβαση σε αυτές τις υπηρεσίες πληρώνουμε, όπως και φυσικά για την σύνδεση στο Διαδίκτυο. Όπως έχω ξαναγράψει, βέβαια, η καταβολή κάποιου αντιτίμου για την πρόσβαση σε υπηρεσία δεν φαίνεται παράλογη. Παράλογη είναι η φαντασίωση περί «δωρεάν παιδείας».
Τώρα εντός του ίδιου του Πανεπιστημίου: φυσικά και γίνονται εξαίρετες μελέτες, φυσικά και υπάρχει εξαίρετο προσωπικό, τόσο διοικητικό, όσο και ακαδημαϊκό, φυσικά υπάρχουν και εξαίρετοι φοιτητές, μεταπτυχιακοί, διδακτορικοί και ερευνητές, αλλά όλοι είναι χαμένοι, όλα είναι χαμένα όλα αδικούνται μέσα στην απουσία οργάνωσης, στις κομματικές συναλλαγές. Ψάχνεις να βρεις κάποιον και πρέπει να μπλέξεις στα γρανάζια της γραφειοκρατίας και του δυσλειτουργισμου. Τα κτήρια απωθητικά, αφού είναι γεμάτα με συνθήματα και μουτζούρες, δεν υπάρχει καν καλλιτεχνικό graffiti, που θεωρείται δείγμα καλλιτεχνικής έκφρασης της πόλης και πολλά από αυτά είναι όντως αξιομνημόνευτα. Τέλος πάντων, τα γνωστά για να μην γκριανιάζω διαρκώς.
Έτσι, το να κάνει κάποιος ένα διδακτορικό στην Ελλάδα είναι πράξη ηρωική. Δεν με απασχολεί καθόλου το θέμα ότι έχεις φίλους και γνωστους, οι οποίοι μπορεί να σε θεωρούν, ή και να στο λένε κατάμουτρα, «τεμπέλη», «φοιτητή που κάθεται» να δείχνουν ενδιαφέρον με δηλώσεις του τύπου «καλά, πότε θα παντρευτείς;», «πότε θα πιάσεις δουλειά;», «Be a man!», «Be a woman!». Αυτό διότι υποθέτω ότι οι Άγγλοι που κάνουν διδακτορικό στην Αγγλία ή οι Κινέζοι στην χώρα τους κλπ αντιμετωπίζουν τα ίδια από τους δικούς τους φίλους και γνωστούς. Είναι πράξη ηρωική επειδή πρέπει να κυνηγάς τις βιβλιοθήκες ανά την επικράτεια, χωρίς ποτέ να είσαι σίγουρος πότε είναι ανοικτές και χωρίς να ξέρεις, εάν θα έχουν αυτό που θες και όταν είσαι μέσα ψάχνοντας να ακούς τα κουτσομπολιά των βιβλιοθηκονόμων. Να κυνηγάς διαφόρους, οι οποίοι σε αποφεύγουν λέγοντας «οτι έχουν δουλειές» ξεχνώντας ότι μέρος των δουλειών τους είναι και η δική σου ενημέρωση.
Ο Edison δεν το είχε πει αυτό με το 90% σκληρή εργασία και 10% έμπνευση; Εδώ υποθέτω ότι η σκληρή εργασία καταλαμβάνει ακόμα μεγαλύτερο μέρος και εντός αυτής το μεγαλύτερο δεν είναι το διάβασμα ή η προσπάθεια σχεδιασμού πειραμάτων, ο διάλογος κλπ, αλλά το κυνηγητό, οι δημόσιες σχέσεις κλπ, που αφαιρεί κάθε ικμάδα και διάθεση, τόσο για μελέτη, όσο και για δημιουργία.
Συνεπώς, αγαπημένη μου φίλη δεν «μαραινόμαστε με το διάβασμα εμείς», αλλά μας μαραίνει όλη αυτή η προσπάθεια, η οποία θα μπορούσε να είχε διοχετευθεί αλλού με καλύτερα αποτελέσματα και για την εργασία μας, και για την ξεκουρασή μας και για την διασκέδασή μας και για την ποιότητα της ζωής μας.
Πολλοί, βέβαια, αγνοούν τόσο τί περνάμε, όσο και τα τραγικά διλήμματα τα οποία μας έφεραν πίσω. Για αυτό και τσαντιζόμαστε, όταν ακούμε ανθρώπους να μας λένε: «Καλά πώς και γύρισες πίσω;» «Εγώ έμεινα στο τάδε Πανεπιστήμιο της Γαλλίας/Αγγλίας/ΗΠΑ κλπ» παίρνοντας δήθεν απορημένο ύφος και σηκώνοντας το φρύδι. Έχουμε τα προβλήματά μας, έχουμε να ασχοληθούμε και με τα δεούτελα που εκτοξεύουν «εξυπνάδες».
Προσφάτως οι αναγνώστες σχολίασαν
Από πού έρχονται;
Από πού έρχονται επίσης
Σκέψεις ενός ντροπαλού-Μπλο(γ)κ σκεψογραφίας 
Πολύ γλαφυρά τα γράφετε κ. Ντροπαλέ μου, αν σκεφτούμε ότι πολλοί επιστρέφουν με τη Δαμόκλειο σπάθη του στρατού να κρέμεται απειλώντας να κόψει μερικά χρόνια (1 πραγματικό και 1 προσαρμογής) απο τη καριέρα τους, για χάρη του αναθεματισμένου του κλίματος που παίζει κι αυτό το ρόλο του στο νόστο… Χάθηκε να έχουμε μια χώρα μουρτζουφλιασμένη, με σκατόκαιρο και σκοτάδια..? ε..?
Κάποιος πρέπει να σε τσάντισε πραγματικά. Being a PhD dropout (στην Ελλάδα μάλλιστα) δε μπορώ παρά να συμφωνώ με τα περισσότερα που γράφεις. Από την άλλη έχοντας φίλους που θέλουν να γυρίσουν στην Ελλάδα, η μόνιμη συμβουλή μου είναι να μην το κάνουν (παρόλα τα εκβιαστικά και «εκβιαστικά» διλήμματα που μπορεί να έχουν). Η Ελλάδα είναι σκληρή (λόγω της απίστευτης ανοργανωσιάς) χώρα και η προσγείωση είναι ανώμαλη (όπως και η δραματική πτώση των οικονομικών απολλαβών).
Όλοι μου οι φίλοι που είναι στο εξωτερικό ανθίζουν τόσο επιστημονικά όσο και σε πρωσοπικό επίπεδο, παρόλο που κατά καιρούς είχαν εκφράσει την επιθυμία να γυρίσουν. Χαίρομαι που δεν το έκαναν, για λόγους που μπορείς να δεις εδώ και εδώ.
Μα νομίζω ότι είναι φανερό τί με τσαντίζει: η προσπάθεια κάποιων να υπερασπισθούν ένα χρεοκωπημένο μοντέλλο, οι οποίοι μάλιστα ‘δημοκρατικότατα’ αρνούνται τον όποιον διάλογο και δεν καταθέτουν ιδέες!
(συγγνώμη αλλά αυτό το διάλογος από «μηδενική βάση» είναι προφάσεις!)
η προσπάθεια κάποιων να υπερασπισθούν ένα χρεοκωπημένο μοντέλλο
Το πρόβλημα δεν είναι με το μοντέλλο. Διαφωνώ εντελώς ως προς αυτό. Δυστυχώς χρεοκωπημένοι είναι οι άνθρωποι που το υπηρετούν (από όλες τις μεριές). Για να ποδοσφαιροποιήσω τη συζήτηση, αν οι παίκτες που έχεις είναι για 5-3-2 και τους βάζεις να παίζουν 4-3-3 δε σου φταίει το σύστημα.
Ίσως, λοιπόν, συζήτηση να πρέπει να γίνει και για το μοντέλλο και για τους ανθρώπους, αλλά τουλάχιστον να γίνει, όχι να ονομάζεται η άρνηση συμμετοχής σε διάλογο δείγμα δημοκρατίας. Γενικά σε αυτό το θέμα έχω αναφερθεί και σε άλλα ποστ.
Χμμ, περί τα ποδοσφαιρικά πρέπει να ομολογήσω ότι είμαι μάλλον άσχετος 😉
Λοιπόν το θέμα που συζητάμε έχει ενδιαφέρον¨.
ΠΟΥ να κανεις διδακτορικο, με Ποιον, να το κανεις? αν ναι γιατι, αν όχι, γιατί???
Εδώ σας θέλω.
ΤΟ ΓΙΑΤΙ Είμαι λίγο πριν φύγω για διδακτορικό, έχοντας προσωπική ζωή εκεί, φίλους, βιβλία σε κούτες, ρούχα, έτοιμη προσφορά θέσης.. Έχω ό,τι πάντα ήθελα από τη ζωή μου: πτυχίο με καλές εργασίες, εμπειρία και στο εδώ και στο εκεί πανεπιστήμιο.. Πάντοτε ήθελα να διαβάζω, διαβάζω, χωρίς να σκέφτομαι τί θα ήθελα να κάνω στο μέλλον, πώς ονειρεύομαι τον εαυτό μου? Ναι, ναι πάντα η καλη μαθήτρια, η ωραια, η ευγενής, όλα οκ. Αλλά τώρα εν τέλει πάω για διδακτορικό επειδή η ζωή μου είναι οι βιβλιοθήκες. Πέρα απο αυτό? Αυτοαποκαλούμαι τουρίστας, σινεφίλ, ποιήτρια, κ γενικά αφηρημένη., Πέρα από αυτά, πέστε μου τι να ΄κάνς το πτυχίο μετέπειτα. Καδράκι με ροζουλί φόντο ή »Χάρηκα, έχω και πτυχία, πάμε μία βόλτα»?
ΤΟ ΠΟΥ
Αφου, λοιπόν, λύσαμε το θέμα το παραπάνω, πάμε στο επόμενο.
α) εδώ
– γλείφεις καθηγητάδες με Luis Vuitton τσσαντικό για τη χαρτούρα και μηδέν δημοσιεύσεις σε περιοδικα (δημοσιεύσεις? τι ειν τούτο Παναγια μ’?!). Εννοείται, διορθώσεις γραπτών,- α! στο πακέτο παίζει να κάνεις κ φασίνα στο γραφείο κ στο σπίτι της γκόμενας του καθηγητή. αντε και να τις πάρεις τα αντισυλληπτικά ΄κιόλας από το φαρμακείο.
+ κονέ – χωρίς να σου εξασφαλίζουν τίποτα
+ καλύτερη πρόσβαση στο υλικό σου
+ γονείς: είσαι να ζητάς σε Ικυ και ΑHrb? άνεση, τάξη,
– γονείς: »Θα βγεις παιδί μου πάλι?» »Βρήκες καμία δουλεια?» ναι, ναι, καθαρίζω ράφια στο Ατλάντικ
+ φιλοι σου, μη γελάς, η Μαρία μπορεί να βλέπει Τατιάνα, αλλά είναι η Μαρία΄
+ ΗΛΙΟΣ μαλάκα, ανοίγει η ματάρα σου με ήλιο, φ΄τιάχνεσαι ρε παιδί μου, χαίρεσαι, γελάς
εκεί
+ εμπειρία ξένης γλώσσας, τρόπου ζωής
+ κονέ με ανθρώπουν πουέδώ μόνο σε καμια παρουσίαση βιβλιου στην Ακαδημία θα έβλεπες, τι λέω, αλλού
+ ζωή μόνος σου, ό,τι ώρες θες εσύ πλένεσαι, κοιμάσαι, τρως, φταρνίζεσαι, κάνεις έρωτα
+ ΙΣΧΥΣ πτυχίου, άλλο Λωζάνη κ άλλο Κοζάνη
– κακά τα ψέματα, χωρίς υποτροφία, είσαι στο » εεεε… /παύση/… να μωρέ…./παύση διαρκείας/ θα βάλετε λεφτά στην σίτιμπανκ?
– ΕΣΥ οργανώνεις τα πάντα , από φαί, λογαριασμούς, νέες κάρτες σιμ κτλ
– χάνεις εδώ επαφές με καθηγητάδες
– τρως στη μάπα ένα θέμα που με αυτό θα ξυπνάς και θα κοιμάσαι….. και???
Ακούω γνώμες…
Για να συζητηθεί «πιο καλά» προτείνω στον Ντροπαλό να πάρει το comment σου και να το «ανοίξει» σαν θέμα συζήτησης για post. Μπορώ να σου απαντήσω για την εδώ διαδικασία, αλλά πιστεύω πως αξίζει να είναι θέμα από μόνο του, όχι μόνο μια υποσυζήτηση σε άλλο θέμα.
OK ας γίνει λοίπόν Ντροπαλέεεε εε ασέ κάτω τον καφέ και μετάφερε το ποστ μου!
Και ενώ τηλεφωνώ σε καθηγητές και ειδικούς και «ειδικούς» .. «εεε ναι γειας σας η κ. .. α ! τι κανετε? ειμαι παλια σας φοιτήτρια.. ναι ναι..» κουτουλου κτλ και πριν πω ΔΕΝ ΑΚΟΥΩ ΚΑΝΕΝΑ ΚΑΙ ΚΑΝΩ Ο,ΤΙ ΜΟΥ ΚΑΤΕΒΑΣΕΙ Η ΚΟΥΤΡΑ ΜΟΥ ακουω γνωμες σας και αναμενω.
OK ας γίνει λοίπόν Ντροπαλέεεε εε ασέ κάτω τον καφέ και μετάφερε την κομεντάρα μου!
Και ενώ τηλεφωνώ σε καθηγητές και ειδικούς και «ειδικούς» .. «εεε ναι γειας σας η κ. .. α ! τι κανετε? ειμαι παλια σας φοιτήτρια.. ναι ναι..» κουτουλου κτλ και πριν πω ΔΕΝ ΑΚΟΥΩ ΚΑΝΕΝΑ ΚΑΙ ΚΑΝΩ Ο,ΤΙ ΜΟΥ ΚΑΤΕΒΑΣΕΙ Η ΚΟΥΤΡΑ ΜΟΥ ακουω γνωμες σας και αναμενω.
lalala, καλημέρα.
Δεν πίνω καφέ (δεν μου αρέσει είμαι του τσαγιού και της σοκολάτας, αλλά δεν έχει σημασία εδώ πέρα). Μακάρι να έπινα, να είχα δηλ, την άνεση του χρόνου. Αντιθέτως μπλογκάρω ξεκλέβοντας από την μελέτη και από η-μηνύματα, που πρέπει και εγώ να στείλω σε ειδικούς 😉 😉 😉
Νομίζω ότι, εάν ανεβάσω το κομμεντοπόστ σου, πολλοί θα με κατηγορούσαν ότι ζήλωσα την δόξα και το στυλ άλλων μπλόγκερ. Άντε μετά να τους εξηγείς ότι….
Έτσι, τί θα έλεγες να έκανες ποστ σε δικό σου μπλογκ; Εγώ το μόνο που μπορώ να κάνω εδώ είναι να το «ανεβάσω», δεν μπορώ να το «ανοίξω».
Τώρα σχετικά με μερικά +/- που έγραψες:
Εδώ: καλύτερη πρόσβαση στο υλικό. Δεν είμαι και τόσο βέβαιος, είτε μιλάμε για βιβλιοθήκες, είτε για πρόσβαση σε πρωτογενές υλικό. Να τολμήσω να υποθέσω ότι είσαι των θεωρητικοκοινωνικοανθρωπιστικών επιστημών και αναφέρεσαι στην «πρόσβαση»; Η εγγύτητα ορισμένων ανθρώπων, υπηρεσιών κλπ εδώ, δεν εγγυάται ότι θα έχεις και εύκολη πρόσβαση στο υλικό τους. Ακόμα χειρότερα δεν θα σου απαντούν καν ( ακόμα και για να σου πουν, «δεν έχουμε καμμία όρεξη, να έρθεις να μας πάρεις συνέντευξη, να δεις το αρχειακό υλικό μας κλπ»).
Να τολμήσω να υποθέσω επίσης, ότι κάνεις μία σκέψη του τύπου, που νομίζω οι περισσότεροι κάνουμε, «αφού ζώ και σκοπεύω να εργασθώ στην Ελλάδα, θα κάνω ένα σχετικό θέμα, για να βρω μετέπειτα δουλειά κλπ». Ακαδημαϊκά ενδιαφέρουν η θέωρια, τα συμπεράσματα κλπ που θα παραθέσεις, αναλύσεις κλπ. Το case-study είναι η αφορμή. Στην Ελλάδα υπάρχει μεγάλη περίπτωση να ταλαιπωρηθείς με το case-study σου. Πάντως, όπου και να το κάνεις νομίζω ότι είναι καλύτερο να επιλέξεις απλό case-study παρά ένδοξο( πχ την οργάνωση μιας μικρής επαρχιακής εφημερίδας, όπου κάποιος θείος, φίλος συγχωριανός είναι ο εκδότης, παρά την οργάνωση μιας πασίγνωστης διεθνούς εφημερίδας. Η λογική είναι απλή: πού θα έχεις καλύτερη πρόσβαση; )
Δεν είναι απαραίτητο ότι έξω θα χάσεις τις επαφές με τους εδώ καθηγητές ή οτι εδώ θα κάνεις τις σούπερ επαφές.
Κύρος πτυχίου: θέλω να ελπίζω ότι όπου και να γίνεται το διδακτορικό έχει κύρος (εκτός, εάν μιλάμε για ιδρύματα, σαν και αυτά που υπόσχονται διδακτορικό σε 10 ημέρες).
Νομίζω ότι εάν δεν έχεις προβλήματα χρηματοδότησης και εάν δεν παίζει τίποτα με boyfriend, το καλύτερο θα ήταν να έβγαινες έξω.
Καλή επιτυχία
@lalala:
Νομίζω πως η άποψη κάποιου που δεν τελείωσε το PhD του (και στην Ελλάδα κιόλας) θα σε βοηθήσει λίγο. Από τα λάθη των άλλων μαθαίνεις περισσότερο από ότι από τις επιτυχίες τους.
Ανεξάρτητα από το αν θα μείνεις στην Ελλάδα ή όχι, πρέπει να αλλάξεις Πανεπιστήμιο. Πρέπει με κάποιο τρόπο να κάνεις μια νέα αρχή. Το να είσαι στο ίδιο Πανεπιστήμιο δε βοηθάει και τόσο.
Αν θέλεις να κάνεις διδακτορικό, πρέπει να καταλάβεις πως είναι ένα συγκεκριμένο στοίχημα με τον εαυτό σου, αλλά δεν πρέπει να έχεις υπερβολλικές απαιτήσεις από αυτό. Αν έχεις δε θα τελειώσεις ποτέ. Όσο θα βελτιώνεσαι στο αντικείμενό σου, τόσο θα μετακινείται και ο πήχης παραπέρα. Δεν έχω γνωρίσει κανένα που να λέει πως ήταν ευχαριστημένος από το PhD του. Όλοι λένε πως μπορούσε να είναι και καλύτερο.
Καλό είναι να μη δουλεύεις, ή αν δουλεύεις, αυτό να είναι ελάχιστης νοητικής άσκησης.
Η ημέρα έχει τρία 8ωρα. Το ένα δουλεύεις και το άλλο κοιμάσαι. Προσπαθείς να ζήσεις και να μετακινείσαι μέσα στο τρίτο.
Δεν έχει σημασία που κάνεις το διδακτορικό, ούτε καν το περιεχόμενό του. Στην καλύτερη περίπτωση άλλωστε θα το διαβάσουν 7 άνθρωποι. Σημασία έχει αν το κάνεις με το λιοντάρι.
Κοίτα λοιπόν να βρεις το λιοντάρι που σου ταιράζει. Ο δικός μου supervisor είναι _το_ λιοντάρι στο χώρο του διεθνώς. Ότι είχε να μου δώσει επιστημονικά και σε γνωριμίες με άλλο κόσμο μου το έδωσε απλόχερα. Δεν μπόρεσε όμως ποτέ να με πειθαρχήσει. Δεν είναι αυτό το στυλ του. Δουλεύει με τη μέθοδο «κάνε τη δουλειά σου και εγώ είμαι εδώ για εσένα». Επομένως -και εφόσον δεν με ενδιέφερε η ακαδημαϊκή καριέρα- έπρεπε να έχω διαλέξει ένα λιοντάρι-λογιστή: Να μου βάζει και λίγο χέρι. Ο supervisor μου με ήξερε ήδη από το 2ο έτος. Και να ήταν στο στυλ του 5, 6, 10 χρόνια μετά γνωστοί και να ήθελε δηλαδή, τι χέρι να μου βάλει; Να αλλάξεις παν/μιο (ξανά).
Πράγματι εάν οι περιστάσεις το επιτρέπουν να αλλάξεις και χώρα. Όλα βοηθάνε. Το άσχημο κλίμα σε κάνει να τελειώσεις πιο γρήγορα. Ο εγωισμός σε κάνει να τελειώσεις πιο γρήγορα (τελείωσε αυτός κι εγώ τίποτα;). Η νοσταλγία για την Ελλάδα το ίδιο.
Δεν είναι το πτυχίο που μετράει, όσο ποιους γνωρίζεις μέχρι να το πάρεις. Μπορεί να το πάρεις από το κολοπετινίτσα-state και να σου έχουν κάτσει οι απίθανες γνωριμίες και οι πόρτες να σου είναι ανοιχτές. Σκέψου άλλωστε πως αν σε ενδιαφέρει πρόσληψη στο δημόσιο, ίδιο τυπικό προσόν είναι να έρχεσαι από το Berkeley και ίδιο να έρχεσαι από το kolopetinitsa-state. Για τον ακαδημαϊκό τομέα θα μετρήσει η δουλειά / δημοσιεύσεις και οι γνωριμίες σου. Για τον ιδιωτικό μόνο οι γνωριμίες.
Γραπτά θα διορθώσεις όπου κι αν είσαι.
Τους φίλους σου δε θα τους χάσεις παρά μόνο εάν το επιδιώξεις εσύ ή αυτοί. Δε θα φταίει η «ξενιτιά». Η ξενιτιά θα το κάνει πιο γρήγορο.
Ναι θυμάσαι: 10% ιδέα και 90% ιδρώτας (εγώ το είδα λίγο ανάποδα).
Το καλύτερο βιβλίο που μπορείς να διαβάσεις είναι το A Ph.D. Is Not Enough: A Guide to Survival in Science. Εγώ έχω κάνει κάθε λάθος από αυτά που περιγράφει.
Λοιπον, εννοειται περι γνωριμιων κτλ αλλα επειδη δεν ειμαι του τροπου ζωης «ποτε δεν ξερεις που ο δημαρχος κωλο- πετινιτσας μπορει να σου φανει χρησιμος», προτιμω να κανω κατι που το ΓΟΥΣΤΑΡΩ , εν τελει οχι λογω… θεσης, χρηματων, μουρης που θα πουλω οταν εμφανιζομαι αγκαζε με γκομενο/συζυγο/»σκυλακι»/θαυμαστη σε δρομους, κ κυκλους του «χωρου» ,
σε βιβλιοπωλεια κ στεκια
αλλα γιατι ετσι, το θελω, για μενα,
ουτε για κορνιζα μαζι με τα αλλα πτυχια (απαπα, σιχαινομαι τουσ τοιχους με κορνιζες ακομα κ στα ιατρεια)
επισης, η φαση «απαπαπα κοιτα να δεις χρυσο μου, θα δωσω ΑΣΕΠ, θελω να πηγαινω στα Χοντος και να πληρωνω με δικα μου ευρα τα μανο» ναι, οκ, την σεβομαι τη σκεψη, αλλα οχι, ευχαριστω, εγω δεν ειμαι ετσι
Και για το κυρος που λεμε ακουστε κ αυτο κ μου επεσε το σαγονι
βιβλιοθηκη να δανειστω περιοδικο, – εεε… δδεν δανειζεται αυτο για φωτοτυπιες, ειναι ξεχαρβαλωμενο»
– ναι, αλλα .. να τοχω αναγκη
– ΔΕΝ δανειζεται
– ναι αλλα ερχομαι απο το πανεπιστημιο το … για αυτο το τευχος
– εε.. ναι, καλα παρτε το αλλα με προσοχη
Ωραια, τουλαχιστον στο κολλημενο-το-μυαλο-μου-οπως-το-λαδωμενο-μου μαλλι βιβλιοθηκαριο κατι κυρος ειχε.
Για το μελλον, αποφασισα να μη το σκεφτομαι απο τωρα.
Αληθεια, εν τελει, οι γνωριμιες πως γινονται?
@lalala:
Αληθεια, εν τελει, οι γνωριμιες πως γινονται?
Όπως κάθε είδους ανθρώπινες γνωριμίες. Στα συνέδρια πχ. πιο μεγάλη σημασία έχουν οι συζητήσεις στους διαδρόμους και στο φαγητό, παρά οι ίδιες οι παρουσιάσεις.
@lalala
Εννοείται ότι θα κάνεις κάτι, επειδή το θέλεις εσύ!!!